Jest to film z rodzaju takich, których najbardziej cenie - o prawdziwych ludziach. Nie ma
w nim żadnego ideału - są a to pełnokrwiste postacie. Postać ojca jest ukazana z
najlepszej strony, bo zabarwiona jest wielką miłością do córki. Jednak i on ma w sobie
więcej złego niż dobrego - jest alkoholikiem, w pewien sposób spowodował chorobę
swojej żony, swoją wieczną nieobecnością, podczas której teściowa szeptała jej do
uszka swój jad. Również i ta postać (teściowej) jest moim zdaniem, wbrew pozorom,
bardzo realistyczna. Być może wydaje się ona za bardzo podkolorowana, ale ja w swoim
krótkim życiu zdążyłem spotkać takich ludzi jak ona - nieliczących się z uczuciami innych,
zakompleksionych i fałszywych. Cezary w filmie również pokazany doskonale - zazwyczaj
tacy zagorzali antyfeminiści są ludźmi którzy natknęli się na nieodpowiednią kobietę,
albo po prostu nie poradzili sobie w życiu, jego komentarze na temat kobiet wcale nie
odbiegają od norm, jakie wykształciło się wśród mężczyzn i oczywiście z wzajemnością u
kobiet. Jednak feministka w telewizji pokazana jest w sposób o wiele gorszy od
antyfeministy - jedyna rysa na tym filmie.
Pamiętać należy, że te postaci wykreowali genialni aktorzy, a takie zdolne małe aktorki
jak ta grająca główną bohaterkę należą do rzadkości. Ona w duecie z Lindą stworzyli
bardzo wzruszający duet, doskonale ukazujący relację ojca z córką.
Mógłbym się jeszcze rozpisywać na temat muzyki itp., jednak temat który poruszyłem
uznaje w tego typu filmach za najistotniejszy.